روایت من از اتاق درمان: • کودکان از طریق بازی، دنیای درون روانی خود را با درمانگر به اشتراک می گذارند و شکل گرفتن این فضای بینابینی به خودی خود می تواند یک نوع درمان باشد. در این فرایند درمانگر باید مشاهده گر خوبی باشد. او باید توجه کند که بدون هیچگونه مداخله ای در روند انجام بازی سؤالاتی را بپرسد که به کودک کمک کند تا به بخش هایی از روان خودش دسترسی پیدا کند و در نهایت احساسات جاری در بازی را به کودک منعکس نماید. کودک به واسطه بازی هایش همچون یک بزرگسال تداعی می کند. او ممکن است خانه ای را ویران کند یا نقاشی را به غم انگیزترین شکل ممکن به تصویر بکشد. همانطور که در مواجهه با تداعی های بزرگسالان تمام تلاش خود را برای کانتین کردن، همدلی، پیگیری زنجیره تداعی ها، خنثی بودن و آموزش ندادن مصروف می کنیم، در مواجهه با بازی ها، قصه ها، فانتزی ها و نقاشی های کودکان نیز متنوع ترین ادراکات و هیجانات آن ها را در فضایی امن تاب می آوریم تا شاید بتواند بار رنج و وحشتی که جایی ناخواسته بر دوشش گذاشته شده را بر زمین بگذارد و دریابد که زندگی آن قدرها هم ترسناک نیست.