روایت من از اتاق درمان:

اتاق درمان روانکاوی، مکانی برای مداقه و پرداختن به خود است؛ فضایی برای جستجو، اکتشاف و مواجهه با حقیقت‌های پنهان روان. فانتزی و رؤیا، همچون پل‌هایی میان ناخودآگاه و آگاهی، در این فرآیند نقشی محوری ایفا می‌کنند و امکان کشف و بیان آنچه در تاریکی¬های روان مخفی مانده را فراهم می‌سازند. درمانگر در این فضا نه صرفاً شنونده‌ای منفعل، بلکه همراهی دقیق و حساس است که به مراجع کمک می‌کند تجربه‌های درونی خود را بازبینی و تفسیر کند. رابطه بین درمانگر و مراجع، بستری برای شکل‌گیری انتقال و بازشناسی الگوهای درونی فراهم می‌کند. این تعامل منحصربه‌فرد، جایی است که هدف روانکاوی تحقق می‌یابد: دستیابی به درکی عمیق‌تر از خود، دسترسی به امکانات روان برای رهایی از اسارت تکرارهای گذشته و پذیرش آنچه در اختیارمان نیست. گویی این کاوش درونی مراجع را قادر می‌سازد تا پیوندهایی میان رویدادهای گذشته و مشکلات کنونی پیدا کند و با دست یافتن به بینش عمیق‌تر، امکان بازنویسی روایت زندگی خود را بیابد.